Schotland

Hallo iedereen,

Ik wilde het kort houden, maar dat is mij echt niet gelukt, sorry.

Na mijn reis van vorig jaar naar Schotland wilde ik nog wel eens terug, maar deze keer reisde ik met mijn papa. Dit was ook een klein cadeau van mij voor hem. Na wat gepraat te hebben over welke periode we gingen, boekte ik in december de vliegtickets voor ons avontuur naar Schotland. Ik ruil de tent in voor hostels; dit zal ook een heel avontuur voor hem worden. Ik kreeg de vrijheid om onze reis te plannen, dus ik begon al snel met de boeken van de hostels. Wij kiezen ervoor om op slaapzalen te slapen; dit bleek de gebruikelijke manier om in Schotland te overnachten. Dus nu kon het plannen echt beginnen.

Met een wegenkaart in de hand begon ik onze route uit te stippelen. Een weg die ik zeker wilde rijden, was de beroemde A82 naar Inverness. Na enige tijd begon onze route vorm te krijgen, vooral omdat de vertrekdatum naderde. We zijn ook begonnen onze spullen bij elkaar te zoeken. Al snel bleek dat een klein stuk handbagage niet voldoende zou zijn; met een camera en een drone om mee te nemen, moest ik bijbetalen voor een groter stuk handbagage. Om terug te komen op mijn drone: ik las me in over de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk en ontdekte dat ik een vliegbewijs nodig had. En toen was het zover: het was de laatste week van augustus en nu kon het avontuur echt beginnen. Vrijdagochtend laden we de spullen in de auto en rijden we richting Schiphol Airport. Dit keer waren er geen ervaren reizigers bij, zoals vorig jaar, dus nu was het helemaal aan mij om ons erdoorheen te loodsen. Eenmaal op Schiphol werd het spannend toen we richting de incheckbalies wandelden, want nu moest ik echt Engels spreken en er was niemand op wie ik kon terugvallen! Het was tijd om naar de security te gaan. Na enige tijd aanschuiven kwam het moment dat mijn handbagage eruit werd gepikt voor een controle. Een drone in je rugzak is leuk, maar de propellers lijken veel op scherpe voorwerpen. Na de controle konden we naar de gate. Nadat we enige tijd hadden gewacht, konden we eindelijk het vliegtuig in, maar door het slechte weer moest ons vliegtuig enige tijd wachten voordat het mocht vertrekken. Toen was het zover: een uurtje vliegen en we zouden in Edinburgh zijn. Eenmaal aangekomen haalden we onze bagage op en gingen we naar het autoverhuurbedrijf, waar alles vlot verliep. In plaats van een Golf kregen we een BMW 3-serie; een kleine upgrade!

Toen begon onze autorit naar Fort William. Normaal gesproken zou deze rit drie uur duren, maar ik deed er maar liefst vier uur over. Het begon al goed, want bij de eerste rotonde namen we een afrit te vroeg, waardoor we op de snelweg belanden, wat niet de bedoeling was. Toen we weer op de juiste weg zaten, bleek het toch niet zo simpel als het leek. Het links rijden was wennen; voor je het weet, zit je heel dicht bij de rand van de weg. Het was niet alleen spannend voor mij, maar ook voor de passagier naast mij, want de struiken en de rand van de weg kwamen soms heel dichtbij! Toen gebeurde het: ik reed met mijn wiel op de boordsteen. Dat was schrikken, en we werden zelfs door elkaar geschud. Na enige tijd begonnen we aan het mooiste stuk van onze route, dat het normaal gesproken zou moeten zijn. Veel van het prachtige landschap heb ik echter niet kunnen waarderen, omdat ik me volledig op de weg moest concentreren; de wegen zijn toch smaller dan bij ons. Na enige tijd kwamen we bij Glen Coe aan, waar we bij de Three Sisters even stopten voor een korte pauze. Hier zouden we later deze week gaan wandelen.

Van hieruit reden we verder naar ons hostel. Ondertussen werd het stilaan donker. Na enige tijd kwamen we aan bij Glen Nevis Youth Hostel, dat een heel groot hostel aan de voet van Ben Nevis bleek te zijn. Nadat we de slaapzaal hadden gevonden, legden we onze spullen op bed. Toen was het tijd om te gaan eten. Ik dacht: als ik hier zeven dagen moet rijden, lukt me dat nooit. Normaal gesproken zou onze tocht verder gaan naar het mooie Isle of Skye, maar de route duurde nog ongeveer twee uur. Ik besloot het nu anders aan te pakken, met meer stops en rustig naar de bestemming te rijden in plaats van in één keer. Gelukkig kwamen we genoeg meren en andere mooie plekken tegen waar we konden stoppen, zodat we ook rustig wat foto’s konden maken van de prachtige meren.

Na wat foto’s gemaakt te hebben en iets te eten, reden we rustig verder. We passeerden het kasteel van Eilean Donan, waar ik foto’s en dronebeelden wilde maken, maar de parkeerplaatsen waren volledig afgesloten. Ze stonden helemaal vol, dus besloten we door te rijden richting Broadford. Dit zou onze eerste stop zijn op het adembenemende en betoverende Isle of Skye. Na enige tijd dook in de verte de Skye Bridge op. Ik was zelf verrast door hoe deze omhoog ging. Dit was ook het moment dat we het uitgestrekte land inruilden voor een eiland.

Eenmaal aangekomen bij het hostel waren we veel te vroeg, dus besloten we om Portree te gaan verkennen. Dit is tevens de grootste plaats van Skye. De weg richting Portree was adembenemend mooi. Gelukkig begon ik me comfortabeler te voelen met het rijden, waardoor ik meer kon genieten van de rit naar Portree. Deze route, langs spectaculaire rotsformaties, is een die je niet snel beu zal worden. Eenmaal aangekomen, besloten we Portree te gaan verkennen. Na wat wandelen kwamen we bij het uitzichtpunt van de oude haven. Nadat we al het moois van Portree hadden gezien, moesten we nog wat eten inslaan voor onze reis. Ik waagde me aan de meest verkochte frisdranken van Schotland en nee, het was niet Coca-Cola, maar het was Irn Bru. Als je het ziet, denk je dat het naar sinaasappel smaakt, maar het smaakt naar kauwgom!

Vandaag stond de befaamde Old Man of Storr wandeling op de planning, maar voordat we echt vertrokken, besloten we eerst de auto vol te tanken. Wie weet komen we de komende dagen nog wel een tankstation tegen. Toen dat eenmaal was gebeurd, konden we richting Old Man of Storr rijden. Het grootste stuk van de weg hadden we gisteren al verkend toen we naar Portree gingen, maar na een tijdje verdween de brede weg en werd ingeruild voor een plattelandsweg, beter bekend als de single road track. Dit is een weg die de breedte van een auto heeft, waar je dubbel verkeer hebt, dus altijd spannend. Maar omdat we zo vroeg op pad waren, was het er rustig. Toch moeten we zelfs wachten omdat een boer zijn Highland Cow moest verplaatsen van de wei. Dit was een mooi moment, en gelukkig konden we dit op de foto vastleggen.

Het weer was wisselvallig, met wind en af en toe wat regen. Onderweg viel het op hoe snel de wolken voorbij trokken. Het ene moment zag je de bergtoppen niet, en het volgende moment verschenen ze weer. Hoewel we de volledige wandeling wilden doen, werden de omstandigheden te extreem: harde wind, regen en lage wolken maakten het uitzicht nihil. We besloten terug te keren naar de auto.

Eenmaal bij de auto deden we al onze regenkleding uit, waarna we richting Kilt Rock gingen. Daar was een waterval die in zee uitkwam. Het weer werd steeds beter, dus we besloten wat mooie beelden te maken als herinnering. Je kunt je niet voorstellen hoe prachtig de natuur hier op het eiland kan zijn. Maar wij waren hier ook niet alleen; dit was een veel bezochte plek voor foto’s.

Dan was het weer tijd om rustig verder te gaan naar het verste punt waar onze reis ons zou brengen. Wat bleek: hoe verder we naar de andere kant van het eiland reden, hoe beter het weer werd. Wanneer we de Trotternish Ridge over waren, werden we zelfs getrakteerd op een stralende zon en een mooie blauwe lucht. Het weer was echt goed om mooie foto’s te maken. Ik hoopte dat we misschien een mooie zonsondergang zouden krijgen vandaag. Onze tocht ging richting Uig, waar wij in The Cowshed verbleven. We waren omvergeblazen door dit hostel; dit is toch wel de beste plek waar we zouden overnachten, met zicht op de zee. Dat viel reuze mee! gelukkig was er tijd om te genieten van het mooie uitzicht en we hadden het geluk om de zon prachtig te zien ondergaan.

Vandaag gingen we naar de Quiraing, maar deze tocht zou wel wat lastiger worden. We moesten eigenlijk de Quiraing Pass over, de weg is maar liefst 15 km lang en ook nog eens een single road track. In het begin was het zelfs onwennig hoe het werkte met de passing place. De eerste tegenligger die we tegenkwamen ging niet vanzelf; ik stond namelijk niet goed om de tegenligger vlot door te laten. Maar nadat dit voorbij was, konden we de weg vervolgen. Dit is wel een van de moeilijkste routes om te rijden. We passeerden zelf een auto-wrak die helemaal leeggehaald was, misschien ooit in panne gevallen en van de weg geduwd. Na enige tijd waren we bij het startpunt van de wandeling. De Quiraing Walk stond op de planning, een van de mooiste wandelingen van Skye. We hadden deze keer echt wel geluk met het weer: een stralende zon. We wilden onze wandeling beginnen in de richting waar we eerst helemaal naar boven gingen, maar dit was niet mogelijk omdat ze het wandelpad aan het herstellen waren. Dus besloten we om maar met de richting mee te wandelen, zoals zoveel andere wandelaars. Maar dat kon ons niet tegenhouden; we hadden er zelfs veel zin in. Je wandelt hier echt op kleine paadjes, rotsvelden en natuurlijke adembenemende rotsen. Na enige tijd zag ik een bekend stukje op de wandeling waar ik vorig jaar met de tent heb overnacht. Natuurlijk kon ik het niet laten om dat punt aan mijn papa te laten zien, dus we klommen wat hoger om er een foto van te maken. Wat was dat toen een aparte ervaring!

Maar we gingen dan maar verder met onze wandeling. Nu gingen we naar boven om van het uitzicht te genieten. Normaal gesproken was dit het eerste punt, maar natuurlijk wandelen we verder langs de kliffen. Vanaf dit stuk was er niemand meer die ons volgde, want dit hoorde niet bij de Quiraing Walk, maar dit maakte het wel leuker om te wandelen dan tussen vele mensen. Hier boven waaide het wel wat harder dan beneden, maar het zicht was ook weer meer dan de moeite. Als je keek, was er niks anders dan zee.

Na enige tijd keerden we terug richting de wandeling. Wat bleek? Het was nu nog drukker! Het was een uitdaging om af te dalen. De wandeltrein die naar boven kwam, kon je niet spontaan tussendoor om naar beneden te kunnen, dus soms moest je het afdwingen! Eens dit achter ons lag, besloten we beneden te eten. Eens je stilzit zijn ze er, de midge, maar dat was geen probleem voor ons. Daarna begonnen we aan onze terugweg in dit mooie gebied. Ik kan wel zeggen dat het klopt dat dit een van de mooiste wandelingen van Skye is, en misschien wel van Schotland. Maar hoe verder we wandelden, hoe drukker het ook werd. De wandeling werd ook technischer, waardoor veel mensen moesten wachten. Op een bepaald stuk moest je 1 meter lager klimmen en door een riviertje. Veel mensen twijfelden en verstijfden. De enig goede manier is eigenlijk niet twijfelen maar eens we bijna bij de parking waren, ging ik toch nog zelfs een beroemde foto maken van de Quiraing Pass.

Daarna was het weer tijd om onze rit verder te zetten: deel 2 van de Quiraing Road. Maar deze keer was het erg druk, zelfs met opstoppingen in verband met het kruisen op de passing place. Veel toeristen weten niet goed hoe ze op een single road track moeten rijden, waardoor het op een bepaald moment vaststond. Ze willen altijd met meerdere auto’s tegelijk rijden, maar op de passing place is er geen plek voor meerdere wagens; dan wordt het echt wel krap! Nu zouden we naar Glenbrittle Youth Hostel gaan dit zou ook onze meest afgelegen overnachtingsplek zijn van deze reis. Maar voor dat we er waren, moesten we nog een van de slechtste en beruchtste single road tracks van Skye rijden. Een week voor ons vertrek zag ik een artikel wat bleek dat er een auto was komen vast te zitten naast de weg, gevolg: alles geblokkeerd. Dus je kunt geloven dat ik er met een klein hartje aan begon. Maar op het moment dat we reden, was het heel rustig. We kwamen hooguit 4 auto’s tegen, en naar mijn mening waren dit lokale bewoners, want het kruisen ging heel soepel. Na enige tijd reden we het Cuillin gebergte binnen, en ja, ons hostel lag midden in dit gebergte, en dit betekent dat we geen gsm-ontvangst hadden en er geen drinkbaar water uit de kraan kwam. Het water kwam uit de bergrivier, dus echt back to basic. Nadat we onze spullen op de slaapzaal hadden gelegd, besloten we toch nog om eens de bergen in te trekken om naar een waterval te zoeken. Ditmaal een redelijk grote waterval, maar wat we niet hadden verwacht, was dat deze de volgende ochtend twee keer zoveel water afvoerde.

Deze nacht heeft het echt heel stevig geregend en dat kun je aan alle rivieren zien; ze waren 2 à 3 keer zo breed geworden als gisteren. Vandaag gingen we terug naar het uitgestrekte land, maar natuurlijk niet zonder de nodige tussenstops. Hier en daar hebben we nog een korte wandeling gemaakt. Wat ons opviel, was dat je veel moeite moest doen om geen regenboog te vinden. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo veel regenbogen gezien, maar natuurlijk hebben we de pot met goud niet gevonden! Daarna ging het richting Glen Coe, waar we de volgende dag nog een laatste grote wandeling maakten.

We liepen in het mooie Glen Coe, de Lost Valley, een vallei met een verhaal. De MacDonalds Clan gebruikten dit als toevluchtsoord. Een leuk weetje, deze route staat bekend om hier en daar een klauterpassage. Het afdalen vanaf de parking ging over mooie wandelpaden door de groene bergweides. Hier zag je ook de bergtoppen die de Three Sisters worden genoemd. Ik wilde hier eerst een dronebeeld maken, maar ik dacht dat ik het bij de terug weg wel zou doen, dus wandelen we verder richting een trap die ons een x aantal meters lager bracht in de buurt van de rivier. Toen we het bruggetje voorbij waren, begon het landschap meer en meer op een berglandschap te lijken, dus veel pad was er ook niet meer. Gelukkig hadden we onze wandel-GPS mee om te navigeren. Vanaf nu moeten we ons een weg banen tussen de grote rotsblokken en goed opletten waar we onze voeten neerzetten. Natuurlijk zou het geen Schotland zijn als het niet opnieuw begon te regenen. Na enige tijd kwamen we twee jonge dames tegen die ook dezelfde wandeling aan het maken waren en zij vonden de wandeling ook lastig. Na enige tijd hebben we onze wandelstokken maar boven gehaald om wat meer steun te hebben. Dan kwamen we terug bij de bergrivier waar we over moesten maar het water stond wat hoog. Dus ik ging als eerste. Ik voelde met de stokken waar het stevig was en waar ik mijn voet kon zetten op een rotspuntje dat boven het water uitstak. Ik vond het wel wat glad. Ik had de overkant bereikt, nu was het aan papa. Ik genoot van de omgeving toen ik plotseling een plons hoorde. Wat bleek? Hij was uitgegleden! Daar lag hij, half in de rivier, op slechts een paar meter van een waterval. Wonder boven wonder was hij zelf niet nat! Goede regen kleding! We moesten nog verder afdalen over gladde rotsen, maar we besloten samen terug te keren. We hebben ons erop gewezen dat als we verder gingen, we later misschien niet meer naar boven zouden kunnen komen. Daarom keerden we terug naar de auto. We waren weer een verhaal rijker om te vertellen! 🤣

Van daaruit gingen we naar Loch Ness. Thuis had ik beloofd om op zoek te gaan naar Nessie en haar mee te nemen! Voor een wandeling rond het meer. Helaas heb ik Nessie niet gevonden, maar het was hier wel erg toeristisch. Ik besloot daarom om een ​​souvenirwinkel binnen te stappen. Daar vond ik niet alleen een Nessie, maar ook een harige Highland Cow. Missie volbracht! In de buurt ontdekte we een oud sluizencomplex dat nog steeds actief is. Deze sluis bestaat uit verschillende delen, maar we hadden geluk dat er net een boot in de sluis lag.

Ons vertrek terug naar huis komt steeds dichterbij. Dit is ook de laatste volledige dag die we nog kunnen benutten, dus hebben we besloten om naar het beroemde Glenfinnan Viaduct te gaan. Twee keer per dag rijdt de Jacobite Train hier. We zochten op wanneer de trein zou passeren en ontdekten dat deze binnen 45 minuten zou aankomen. We besloten om te wachten op de trein. We waren niet de enige met dit idee, en na het maken van heel wat foto’s.

Dan gingen we weer over de beroemde A82, waar ik deze keer echt van kon genieten. Na een week alles te hebben gereden, kan ik zeggen dat links rijden me goed afgaat. Na het laatste stuk van onze route kwamen we aan in Stirling, We hadden nog wat tijd om Stirling te verkennen, dus we bezochten een oud kerkhof dat zeker de moeite waard was. In de avond benutten we de tijd om onze rugzak te herorganiseren.Toen we terugkwamen, zagen we twee vrouwelijke gasten die het een probleem vonden om een ​​gemengde kamer te delen. Ze gingen terug naar de receptie voor een andere kamer. Wij dachten: “Succes dan maar!” Welkom in Schotland, waar alle hostels gemengde kamers hebben. Maar ineens kregen we een privékamer!

Vandaag is het vrijdag. Deze avond vertrokken we terug richting huis maar we hadden nog een voormiddag voor heel wat te doen. We besloten dan maar om stirling castle te bezoeken, dus wij te voet naar het kasteel waar we 2 tickets kochten voor dit indrukwekkende kasteel met mooie tuinen. Dit bouwwerk ademt gewoon geschiedenis uit. Dan was het tijd om terug naar de luchthaven van edinburgh te rijden om onze mooi huurauto binnen te leveren. Hopelijk zonder al te veel schade! Je weet maar nooit. Dan wandelden we met onze rugzakken richting luchthaven.

We waren goed op tijd dus nog even wachten, en hoe doen echte avonturiers het die geen stoel vinden ?Gewoon op de rugzakken gaan zitten. Dan was het zover, we konden door naar security maar dit keer was het wel een pak drukker dan ik verwacht had. Eens daardoor konden we richting terminal. De gate wisten we nog niet maar hier zaten we dan te wachten. Na enige tijd ging ik zien welke gate we moesten hebben. Dan werd er weer een gatewissel gedaan, hoe later het werd dacht ik bij mezelf ‘ik ga toch nog maar is zien’. Ik wandel terug en wat bleek dat vader ook terug aan het wandelen was richting mij! Easyjet was de boel aan het inpakken, weer een gatewijziging. Plots kreeg ik een bericht op de schiphol app met info over de vluchtstatus. Deze was gewijzigd naar cancelled dus nu begon het. Wij maar wachten en na enige tijd werden we op de hoogte gebracht dat we vandaag niet meer zouden vliegen. Er werd voor ons een overnachting geregeld. Met de taxi weer naar edinburgh naar het hotel, maar intussen hadden we ook al een nieuwe vlucht morgenochtend.

De volgende ochtend vroegen we in het hotel voor een taxi naar de luchthaven en wat hadden we geluk! Een echte Engelse taxi die ons aan de ingang van de luchthaven afzette. Hopelijk nu wel op weg naar huis maar natuurlijk moesten we terug door de security. En natuurlijk had ik nu ook weer het geluk om er tussenuit gepikt te worden. Ditmaal was mijn zeep verdacht. Toch maar eens een staaltje pakken, haha . De zeep was tsa goedgekeurd. Eens aan de gate konden we vlug door naar de bus die ons naar het vliegtuig bracht. Na het opstijgen werden we beloont met mooie wolken waar we zeker nog een foto van moesten maken!